kafayı çizmemek için

kafayı çizmemek için çizim yapmaya başladım.

aslında bu daha önce yapmış olduklarımdan biri lakin şu an yeni çizdiklerimi aktaracak teknoloji elimin altında değil malesef, o nedenle bu temsili resim sayılır.

bunu nisan ayında Bahadır'la gittiğimiz Redd konserini takiben, konserin ilk yarısının tamamında çalınan Pink Floyd parçalarının fena halde etkisinde olduğum sırada (konserden 5 gün sonrasında bile olsa) çizmiştim. 

çoğu dostum ve hatta aile fertlerim tarafından bile halen tam olarak anlam verilemeyen Redd saplantımla ilgili 1-2 yazı da eski blogdan gelsin. ilk karşılaşmaya ait fotoğraflar da vardı hatta. konudan konuya atlamak konusunda da sınır tanımadığım buradan anlaşılabilir. kafamı toplayabilir ve fotoğrafları editleme işine de kaldığım yerden devam edebilirsem arada gittiğim 10 (yazıyla "on") konseri de bi şekilde kafaları bulandırmayacak şekilde yazabilirim, kendime güvenim tam.

hatta şu fotoğraf düzeltme işini de bir terapi gibi sürdürmek iyi bir fikir olabilir...hımm, bunu beğendim...

sebep?

merak ediyorum...

biri çıkıp ben iyice sıyırmadan açıklasa ya?

ya da hiç açıklamaya gerek kalmadan sonuca ulaşsa şu iş...

bu ara müzik de yok, delirmem an meselesi

ne dinleyebiliyorum, ne söyleyebiliyorum

bazı insanların ses tonuna bile dayanamıyorum ki aslında

müzik olmayınca kötü bir insan olduğumu bilecek kadar kendimi tanıyorum

başıma ne geliyorsa o müziksiz aralarda geliyor biliyorum

hadi artık...

don't cry...

sanıyorum bir süre bu şekil görsel altı yazılarla geçiştireceğim blogu

photoblog desen değil, zira görüldüğü gibi "photo" denebilecek şeyler kullanmıyorum

yazmayı tasarladığım yazıları içinde bulunduğumuz buhrandan ötürü erteliyorum zira

ama buraya iki satır yazmadan da duramıyorum çünkü bir yandan başkalarının yazdıklarını okuyorum

bu buhran döneminde içimdeki canavarın yıllar sonra tekrar canlandığını farkediyorum

eskisi gibi agresif olmamak için çabam büyük

çünkü şimdiki halimle bile beni agresif sananların bazıları bundan 7-8 yıl evvel nasıldım bilmeden konuşuyor/düşünüyor, biliyorum

o halimi sevmiyorum, aramıyorum, özlemiyorum lakin şartlar bazen insanı istemediği hallere getirebiliyor malum

sakin olmam lazım...zaman ilaç dediler, bekle, gelecek dediler, inanmak istiyorum...

don't cry...

p.s.: bunun t-shirt'ünü yaptırmayı da düşündüm lakin kendime de küfrettirebilirim diye vazgeçtim. onun yerine bunu kendime düstur edinmeye karar verdim...

kindar...

küsmek zaman kaybıdır,

ben küsmem, silerim...

saygılar...